Μικρές παίζαμε τον κόσμο των μεγάλων...

Περάσαν χρόνια απο τότε. Το ξέρω. Πολλά αλλάξανε. Κι εμείς αλλάξαμε. Και τα κουζινικά μας δεν είναι άλλο ροζ...! Εκείνο το ροζ της αθωότητας. Το κοριτσίστικο. Έχασαν κι αυτά το χρώμα τους, το ίδιο κι οι μνήμες μας...

Εσύ άραγε να θυμάσαι καθόλου; 

Παίζαμε τις μεγάλες και υποδυόμασταν τους ρόλους που παρατηρούσαμε γύρω μας. Είχαμε τον κόσμο των ''μεγάλων'' σε μικρογραφία. Για κάποιο λόγο θέλαμε να ανήκουμε σε αυτόν. Ίσως γιατί τον θαυμάζαμε! Δεν φτάναμε τον πάγκο της κουζίνας, δεν φτάναμε το τελευταίο ράφι του ψυγείου, δεν φτάναμε τον καθρέφτη του μπάνιου... κι όταν κάτι δεν φτάνεις το αποζητάς.Σε έλκει αυτό το άγνωστο. Ξέρεις οτι οι ''μεγάλοι''  ξέρουν τι έχει εκεί και φτάνουν τον άγνωστο κόσμο σου. Ε ναι, αφού μέχρι τότε αυτός ήταν ο άγνωστος για μας κόσμος. Το ίδιο μας το σπίτι!Τα είχαμε όλα μικρούτσικα, ψεύτικα και πλαστικά κι όλα αυτά για να μην πάθουμε τίποτα. Ξέρεις..για να μην πέσει η κούπα ή το πιατάκι και γίνει ζημιά! Ασφάλεια. Παιδικότητα. Καμία έγνοια. 

 Και τώρα που μεγαλώσαμε...κάνουμε να πιούμε μαζί ένα καφέ κάτι μήνες...
Πόσο μου έλειψε να είμαι παιδί και πόσο νοστάλγησα εκείνες τις τόσο ''σημαντικές'' κουβέντες που λέγαμε την ώρα που πίναμε το τσάι ή τον καφέ μας...να 'ξερες!
Δεν πίναμε τίποτα τις περισσότερες φορές, εκτός απο καμιά φορά που γεμίζαμε κρυφά τα ποτήρια μας με χυμό ή αναψυκτικό και το ονομάζαμε τσάι ή καφέ και γινόμασταν ''μεγάλες'' και συζητούσαμε για τα προβλήματά μας. Εκείνα που δεν είχαμε, αλλά τα είχαμε ακούσει και τα παπαγαλίζαμε με τους ίδιους μορφασμούς και ξεφυσήματα των μεγάλων. Καημοί!...

Να έναν τέτοιο καφέ θα ήθελα να πιούμε μαζί! ...ή τσάι ή χυμό ή ότι κεράσεις! Δεν με νοιάζει τι θα έχει το ποτήρι μου, με νοιάζει μόνο να με ακούσεις και να σε ακούσω. Με νοιάζει να ξέρω οτι μπορώ να περάσω τον ίδιο χρόνο μαζί σου, τώρα πια σαν μεγάλη! Να πίνουμε τον καφέ των'' μεγάλων'' και η σχέση μας να παραμείνει όπως ήταν πριν μεγαλώσουμε. 

Άμα θυμάσαι,μικρές παίζαμε τον κόσμο των μεγάλων!...