ΓΙΑ ΤΟ «για πάντα»

Ψέματα που δεν ήξερα ότι σου έχω πει:

Ότι  «θα μείνω εδώ για πάντα» ,ότι «θα σε αγαπάω πάντα» ,ότι «πίστευω στο για πάντα».Δες! Δεν μοιάζουν όλα ψεματα;

Κοίταξε μας τώρα.Βρές μας σήμερα.Δεν θα μας βρείς.Μην μπείς στον κόπο να μας ψάξεις.Το χάσαμε.Ένα ‘μαζί’,κι αυτό το κάναμε πόσα κομμάτια.Πετάξες εσύ τις δικές σου πέτρες, εγώ τις δικές μου, και λήξαμε τον πόλεμο, με ένα θύμα.Το «για πάντα»...

Αλήθεια μέσα στα ψεματα είναι, ότι το σκοτώσανε μαζί, αυτό το ‘μαζί’.. Και τραβήξαμε για άλλους χάρτες, αναζητώντας το ίδιο πράγμα, μόνο που μετά τον πόλεμο που χαράκτηκε στις μνήμες μας, τον επόμενο προορισμό, την επόμενη αναζήτηση την μετονομάσαμε κάπως αλλιώς.Να μην έχει σε τίποτα να θυμίζει το «για πάντα».Εγώ θα μας πω, δειλούς.Παραδέξου το. Φοβόμαστε να πούμε ότι αυτό που ψάχναμε ήταν το ‘μαζί’, κι αφού το βρήκαμε, τώρα αποποιούμαστε τις ευθύνες μας. Και καθησυχάζουμε  τις συνειδήσεις μας, με ψιθυρισμούς  πως «δεν ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνα», «δεν ήταν ετσι όπως το είχα φανταστεί», «δεν μου έκανε» κι άλλες διάφορες σάλτσες. 
Στις καθαρές μέρες βλέπω τι έκανα.Στις καθαρές μέρες νιώθω ενοχή.Στις καθαρές μέρες, ξέρω πως αυτό που έψαχνα το βρήκα αλλά το έδιωξα ή στην καλύτερη, το άφησα να φύγει. Αλλά... δεν είναι όλες οι μέρες ετσι. Υπάρχουν και αυτές που βρέχει εγωισμό και θολώνει το τοπίο με μίζερη αξιοπρέπεια! Είναι οι μέρες που μας αξίζει το «τον κακό μας τον καιρό»!
Και τελικά τι;Τι απομένει μετά τον πόλεμο; Δεν ξανά χτίζονται οι πόλεις, δεν ξανά ζούν οι άνθρωποι;Δεν ξανά έρχονται οι εποχές;Δεν ξανά βρέχει, δεν χιονίζει, στον ‘τόπο του εγκλήματος’;Νομίζεις ότι σβήνεται από τον χάρτη το πεδίο μάχης;Νομίζεις ότι μετά τις εκκωφαντικές ρηπές των πυροβόλων, δεν ξανά ακούγεται φωνή;

Όχι καρδιά μου.Άσε με να διαφωνήσω μαζί σου σε αυτό. Όχι...

Όλα ξανά συμβαίνουν.Κι ακόμη περισσότερα.Μα κι ας έγινε πόλεμος, κι ας σείστηκε η γη, η ζωή ξεπροβάλει απ’την αρχή.Δειλά-δειλά και με αθώο πείσμα, αναφύεται μέσα από τα χαλάσματα.

Ναι ξέρω καρδιά μου, όχι σε μια μέρα!Άσε με να συμφωνήσω μαζί σου σε αυτό. Οχι σε μια μέρα...

Η αγάπη θέλει απλά τον χρόνο της.Αν της δίνεις χρόνο θα βρίσκει τον τόπο της. Κι αν της δίνεις τόπο, θα παίρνει τον χρόνο της.Κι αν την πιστεύεις  θα βλέπεις τα θαύματα.Και τα θαύματα της, θα σε πείθουν.Θα σε πείθουν ότι έφτασες στον προορισμό σου.Θα σε πείθουν ότι έχεις όλα όσα χρειάζεσαι.Θα σε πείθουν, πως το «για πάντα», δεν είναι φαντασία σου...

Γιατί η αγάπη είναι φτιαγμένη για να κρατάει «για πάντα».Όπως ακριβώς το ένιωσες όταν το είπες.Όπως ακριβώς το είδες με τα μάτια της ψυχής σου.Όπως ορίζεται απλά η αγάπη.Τέτοια είναι.Κι εμείς απλά, μέσα στην λίγη ζωή μας, καλούμαστε να την μαθαίνουμε.

Κάθε φορά κι ένα ακόμη κομματάκι της. 

Κάθε φορά απ’ την αρχή. 

Για να ‘χει το «για πάντα», να κάνει μεγααάλη  διαδρομή!...

Παύσατε πυρ!