Εσένα τι σου έδωσε;
Ήταν μια φορά , ένα μικρό κορίτσι. Κάπου στα 7 χρονών. Ότι έβλεπε γύρω του, το μάζευε στην ψυχή της. Τα άσχημα που συναντούσε, με λίγη μόνο φαντασία, τα χρωμάτιζε μες το μυαλό της, και χαμογελούσε. Έβλεπε την ομορφιά παντού. Στην φύση, στα ζώα, στους ανθρώπους, ακόμη και στην γκρίζα πόλη της. Τους "κακούς", όπως άκουγε να τους χαρακτηρίζουν... τους έπαιρνε στο κρυφό Ιατρείο της καρδιάς της και τους έβρισκε τα τραύματα και τις πληγές τους. Ποτέ δεν πίστευε πως υπάρχουν κακοί άνθρωποι, παρά μόνο πληγωμένοι...σαν τα χτυπημένα σκυλιά που γρυλίζουν. Η αθώα της ψυχή, καλλυμένη με μια αδιαπέραστη μεμβράνη φαντασίας, έβλεπε τα πάντα όμορφα και αγνά!Δεν πίστευε όλα όσα άκουγε με τα αυτιά και έβλεπε με τα μάτια της. Έβλεπε τον κόσμο μέσα απο το πρίσμα της καρδιά της, και αυτό πίστευε. Η καρδιά της ήταν γεμάτη απο αγάπη, ελπίδα και συμπόνια. Το βλέμμα της μαγνητιζόταν απο τις λεπτομέρειες. Κολλούσε. Στα πολύ μικρά. Σε εκείνα που μοιάζαν ασήμαντα. Είχε ένα ξεχωριστό ταλέντο να διακρίνε...
