Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΒΑΡΚΑΡΗ

 ''Το πλοίο σαλπάρισε'' μου είπες.
Και ένιωσα την λαχτάρα στα σπλάχνα σου να γίνεται με μιας ο πιο αβάσταχτος πόνος και  το πιο βαθύ παράπονο. Και σαν κομπάρσος στο φόντο της ταινίας σου, στο ίδιο λιμάνι της αναμονής κι εγώ, παρακολούθησα την ''άτυχη'' στιγμή!

Και ήσουν εκεί...μέσα στα αγαπημένα σου μπλε χρώματα, όμορφα ντυμένη με τα πουά και τα ριγέ σου, να παίζουν με τα φλοράλ κομμάτια της ανθισμένης σου καρδιάς. ''Πόσο άδικο'' σκέφτηκα.
''Τόσοι και τόσοι το προλάβαν αυτό το πλοίο! Και δεν είχαν καν εκτιμήσει την αξία αυτού του ταξιδιού.Μπήκαν με τα βρώμικα παπούτσια τους και αδιάφορα, αναμαλλιασμένοι άφησαν τις μισόκλειστες βαλίτσες τους στις καλύτερες σουίτες του πλοίου...''

Και σε ξανακοίταξα. Τα είχες σκεφτεί όλα. Όλα κοντά σου, τακτοποιημένα και όμορφα βαλμένα για την επιβίβαση. Με το εισητήριο σφιχτά στο χέρι σου... Εσύ και τα χρώματα σου. Το ξέρω πως είχες λαχτάρα γι' αυτή τη θάλασσα. Είχες αγαπήσει κάθε αγριεμένο κύμα της, πριν ακόμα έρθει η στιγμή να το ζήσεις να ταρακουνάει το πλοίο. Το ήθελες πολύ. Πολύ περισσότερο απο κάθε άλλον επιβάτη. Ήξερες απο τη μέρα που γεννήθηκες, να αγαπάς τη θάλασσα! Γιατί ήξερες να αγαπάς το μεγαλείο της σε κάθε της έκφανση. Κάτι σπάνιο...

Βούρκωσες. Κι εγώ μαζί σου.
Και είδα να ανοίγεις δειλά την παλάμη σου, για να σου πάρει ο αέρας το εισητήριο που κράταγες με τόση προσμονή. Και ήθελα να τρέξω να το προλάβω πριν πέσει στο νερό.... Θα έτρεχα αν δεν ήμουν κομπάρσος. Στο ορκίζομαι! Θα βούταγα να στο φέρω πίσω. Θα το στεγνώναμε μαζί και θα το χρησιμοποιούσες ξανά. Όμως όχι. Δεν μπορώ να τρέξω να στο φέρω. Δεν μπορώ να αλλάξω αυτή τη σκηνή και να ''διορθώσω''  το σενάριο. Γιατί το έγραψε άλλος. Και δεν έχω κανένα δικαίωμα να προσθέσω κάτι, παρά μόνο την υπαρξή μου στη ζωή σου.
Και δάκρυσα για αυτή μου την αδυναμία...γιατί σε αγαπώ με όλα σου τα μπλέ! Σε αγαπώ για κάθε ρίγα και κάθε λουλουδάκι! Σε αγαπώ για κάθε τι όμορφο που δημιούργησες και κόσμησες με τα ίδια ταλαντούχα χέρια σου, τις δερμάτινες βαλίτσες σου! Σε αγαπώ που μου έμαθες να σε βλέπω και να μην φοβάμαι να γεμίζω πινελιές τον κόσμο και τα πράγματά μου! Σε αγαπώ που μου έδειξες πως όλα δένουν μεταξύ τους και  υπάρχει χώρος για λίγο ακόμη χρώμα μέσα μας και πάνω μας....Για αυτό ξεχώριζες από το πλήθος. Γι ' αυτό ήσουν πάντα η διαφορετική. Επειδή όλα γύρω σου τα χρωμάτιζες απ' την παλέτα της ψυχής σου και κανένας  δεν καταλάβαινε τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης!
Λυπήθηκες που κανείς δεν είχε δει τον Ουρανό και Θάλασσα όπως εσύ. Και προσπαθούσες να επεξηγείς κάθε φορά την έμπνευσή σου σε βιαστικούς, γκριζοβαμμένους ανθρώπους που συνηθίζουν να κάνουν βόλτες σε Μουσεία Τέχνης μόνο όταν η είσοδος είναι ελεύθερη. Ανέπαφα λάτρεις των Καλών Τεχνών όλο επιφανειακές γνώσεις και εμπνέυσεις.

Και θέλω να σου φωνάξω να μην φύγεις απο το λιμάνι! Γιατί βλέπω κάποιον στη θάλασσα που έρχεται προς το μέρος σου. Όμως είμαι κομπάρσος ξανά που δεν πρέπει να μιλήσω..... Λες και σε αυτή τη σκηνή το μόνο που πρέπει να ακουστεί, είναι τα κύματα που χτυπάνε ελαφρά στην αποβάθρα και τα αναφιλητά σου! Τι δύσκολη σκηνή...
Και θέλω να σου φωνάξω πως εγώ βλέπω κάποιον. Κάποιον μέσα σε μια μικρή βαρκούλα, που ξέρω πως θα σου απλώσει το χέρι για να σε ταξιδέψει μέχρι να γίνετε κουκκίδα στον ορίζοντα! Το νιώθω πως θέλει να σε φτάσει μέχρι εκείνη τη θολή γραμμή που ενώνονται το μπλέ του Ουρανού και της Θάλασσας. Σε ένα καταδικό σας ταξίδι που αξίζει πολύ περισσότερο από όλα τα εισητήρια μαζί,για τις ακριβές σουίτες αυτού του πλοίου!
Μπορεί να έχασες το πλοίο αλλά αν δεχτείς να κατεβείς στη δική του βάρκα, θα ζήσεις την πιο ρομαντική βαρκάδα που έχει παιχτεί ποτέ σε ταινία!!
Σου εύχομαι ολόψυχα να απολαύσεις το βλέμμα του, τη φωνή του και ολόκληρη τη διαδρομή που σκέφτεται να κάνει για 'σένα! .... Και τότε όλα σου τα μπλέ κομμάτια να καταλάβεις ότι γεννήθηκαν μέσα σου, για να ταιριάξουν μαζί του σε αυτήν την βαρκάδα! Επειδή ίσως...δεν ξέρω...ίσως ο ερωτάς του να ήταν τέτοιος για 'σένα που δεν θα άντεχε να σε δει να φεύγεις με το πλοίο..Δεν ξέρω...Μια μέρα θα μάθουμε!