ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ;

Θα περάσεις να με πάρεις κι απόψε για ένα ταξίδι ;
Μπορείς να αργήσεις λίγο αν θες. Μπορείς. Όταν αργείς εσύ,μου πιάνεται ελαφρά το στομάχι λες και είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε!
Πόσο παιδικό όλο αυτό με τις πεταλούδες; Και πόσο αστείο, που εξ' αιτίας σου ξανάγινα παιδί!
Πέρνα να με πάρεις το πρωί και φύγε αργά το βράδυ που πάλι θα έχει γίνει νωρίς της επόμενης μέρας. Γέμισε το ρεζερβουάρ με βενζίνη απλή και πάμε κάπου μακριά. Όσο να μας φτάσουν οι τελευταίες σταγόνες για να ξαναγυρίσουμε. Όχι και πως με νοιάζει αν θα μέναμε κάπου χαμένοι!

Να σταματήσεις έξω απο το καφέ κι εγώ να μπω να πάρω τους καφέδες μας.Να κρατάω στα πόδια μου την χάρτινη βάση και με το δεξί μου χέρι να σκαλίζω τις γωνίτσες της,σαν μικρό παιδί που στρίβει την άκρη της μπλούζας του από την πιο αγαθή ντροπή...
Κι όσο εσύ θα οδηγείς και θα έχεις το νου σου στο δρόμο, εγώ δίπλα σου, θα ξεθαρρεύω πειράζοντας τα θερμαινόμενα καθίσματα,το air condition και τους σταθμούς στο ράδιο!
Πόσο πιο αξιολάτρευτα γίνονται τα μάτια σου όταν κάποιος πειράζει τα "δικά σου".
Μοιάζεις κι εσύ σαν παιδί.Παιδί μοναχοπαίδι που τάχα δεν μοιράζεται τα "δικά του",αλλά βαθιά μέσα του λαχταράει να τα δώσει όλα!...

Θα περάσεις ;
Δεν είδα όλα τα χρώματα του ουρανού μέσα απο λίγα ηλιοβασιλέματα. Δεν μου ήταν αρκετά επειδή το ξέρω, υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικά ηλιοβασιλέματα εκεί έξω. Και όσο αργείς, χάνω κι απο ένα κάθε μέρα. Ξέρεις, τα τζάμια του αμαξιού σου, αν δεν το ξέρεις, σε'μένα μοιάζουν με μικρά παράθυρα που μπορείς να βλέπεις τον κόσμο πιο ήσυχο! Σπάνιο πράγμα στις μέρες μας....
Κι άλλωστε είναι και τα χρώματα της νύχτας ... μια ακόμη τεράστια γαλαξιακή παλέτα με χρυσές και ασημένιες λεπτομέρειες,σαν μικρά διαμαντάκια που ακόμη δεν πρόλαβα να μετρήσω.
Κι ήθελα να!..να ζωγράφιζα κι άλλα τόσα στα αχνά αυτά τζάμια!

Θα περάσεις να με πάρεις για ένα ακόμη ταξίδι;....