ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΥΡΙΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ

Είχα το τελευταίο μου μάθημα Αγγλικών.

Ήμουν έτοιμη και προετοιμασμένη να δείξω με περηφάνεια την εργασία μου. Το μόνο για το οποίο είχα να καμαρώσω λίγο τον εαυτό μου τελευταία.

Δεν είχα υπολογίσει όμως, ότι όλα θα με καθυστερούσαν ειδικά εκείνη την μέρα. Είχα ξεχάσει ότι είχε προγραμματιστεί πορεία στο κέντρο της πόλης,λόγω των κρίσιμων ημερών που περνά η χώρα. Για να είμαι ειλικρινής,δεν το ήξερα καν! Κι ας ήρθα σε επαφή με τα πολιτικά δρώμενα των τελευταίων ημερών....

Πηγαίνοντας προς την στάση του λεωφορείου, πέρασα ανάμεσα από μια πιάτσα ταξί και ένα τσούρμο κόσμο,που στήριζε κι ανέμιζε κοντάρια με κόκκινες σημαίες. Άκουγες δυνατά τον ομιλητή τους γιατί είχαν στήσει ολόκληρο ηχοσύστημα. Το θέμα του ήταν το ποιός έχει δικαίωμα εκμετάλλευσης του πλούτου της χώρας. "Η Ελλάδα έχει αυτό,έχει εκείνο και το άλλο...ποιός θα τα διαχειρίζεται; Σε ποιόν ανήκουν;" και τέλος πάντων,ο άνθρωπος προσπαθούσε να περάσει, στο κατα σημεία αραιωμένο και αδιάφορο,μικρό κοινό του,όλη την έξαψη που είχε ο ίδιος.

Με προβλημάτισε.Για δευτερόλεπτα,αλλά το έκανε!

Βασικά, με ταρακούνησε ο τόνος της φωνής του. Και με έκανε να συμφωνώ μαζί του. Έτσι απλά. Χωρίς καν να προλάβω να δω ποιός είναι. Αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία, όταν συμφωνείς με μιά κάποια αλήθεια.

Πάντως το κεφάλι μου κουδουνίζει απο πολιτικά μηνύματα μέρες τώρα. Κι όσο οι ώρες περνάνε,τόσο περισσότερο αυξάνεται αυτή η φασαρία. Καταλαβαίνω πως γι' αυτούς  που ήταν ανέκαθεν κοντά στα πράγματα και ασχολούνταν με πολιτικά δρώμενα,αυτό θυμίζει ημέρες Μουντιάλ!

Εγώ που δεν είχα καμία επαφή με αυτόν τον κόσμο,μου είναι ξαφνικό και μου φέρνει ταραχή.

Πιστεύω οτί θα είναι αρκετοι αυτοί που ταυτίζονται μαζί μου εδώ.

Κάποια στιγμή λοιπόν ,φτάνω στη στάση και περιμένω το λεωφορείο μαζί με μια κοπέλα και έναν ηλικιωμένο και γεροδεμένο άντρα. Με τον συγκεκριμένο κύριο, έχει ξανατύχει να περιμένουμε στην ίδια στάση το λεωφορείο μαζί.

Έχει ένα σοβαρό βλέμμα,ρυτιδιασμένο πρόσωπο και καμμένο απο τον ήλιο με κιτρινόλευκη αφημένη γενειάδα.Όσες φορές τον έχω πετύχει,κουβαλά μαζί του μια μεγάλη φθαρμένη θήκη κιθάρας ή μπουζουκιού  που στηρίζει υπομονετικά στα πόδια του.Το παρουσιαστικό του σου βγάζει ένα παράξενο σεβασμό στο πρόσωπο του κι ας είναι εύκολο να υποτιμηθεί η παρουσία του και να τον προσπεράσει το γρήγορο βλέμμα σου λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης,γιατί θυμίζει άστεγο.Οπτικές αυταπάτες...

Και ξαφνικά γυρίζει και μου μιλάει,σχολιάζοντας κάτι πάνω σε αυτά που έλεγε εκείνη τη στιγμή ο ομιλητής,που λίγο πριν είχα προσπεράσει.Η τόση ένταση απο τα μεγάφωνα του ομιλητή,ήταν αδύνατο να αφήσει κάποιον αδιάφορο και να μην κάνει το κλίμα,να δείχνει ακόμη περισσότερο σαν να βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση.Βομβαρδισμός μέσα και έξω απο το σπίτι!

Και τελικά ο άντρας αυτός μου λέει: "Παιδί μου,δύσκολα είναι τα πράγματα.Πάντα ήταν.Τώρα ακόμη περισσότερο.Και ξέρεις γιατί;...Γιατί ο άνθρωπος σήμερα θέλει μόνο τα λεφτά.Παρακαλάει για τα λεφτά! Και πες μου..τι να τα κάνεις τα χρήματα; Θα τα πάρεις,θα τα δώσεις και θα φύγουν απο τα χέρια σου.Έτσι είναι παιδί μου,τα λεφτά φεύγουν.Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ζητάει λεφτά,δουλειά πρέπει να ζητάει.Εμένα που με βλέπεις, είμαι γεννηθείς το '55 κι έχω δουλέψει πολύ.Όλα με δουλειά γίνονται.Με κούραση...Και τότε ψάχναμε δουλειές,δύσκολες δουλειές.Είναι καλό να αγαπάς τη δουλειά.Να μην είσαι τεμπέλης και να την κυνηγάς την δουλειά.Όχι για τα χρήματα μόνο,μα γιατί ο άνθρωπος πρέπει να δουλεύει,να κάνει πράγματα,να αφήνει έργο.Το τσαπί το πιάνεις για να φτιάσεις κάτι,κι αυτό φτιάνει εσένα.Έτσι είναι."....

Έμεινα να τον κοιτάζω μέχρι να έρθει το λεωφορείο μας,και να τον παρατηρώ,θαυμάζοντας πόσο ευγενικά μιλούσε στον οδηγό!

Απλά. Κι ένιωσα τυχερή. Είχα την ευκαιρία να ακούω ένα τέτοιο άνθρωπο,να μιλάει με τόσο σοφά λόγια για την εργασία. Και πράγματι το παρουσιαστικό του τον αδικεί, για να φανταστείς τι κρύβει μέσα του.Αλλά έτσι είναι,η σοφία κρύβεται σε ανθρώπους που δεν τους παίρνει το μάτι σου.Τα μάτια μας κοιτάζουν σε λάθος σημεία και γοητεύονται απο λάθος πράγματα...

Είπε κι άλλα..πολλά.Και το έβλεπες στα χέρια του και στο βλέμμα του ότι έχει δουλέψει και τα λέει.Δεν μιλάει γενικά κι αόριστα για να ανοίξει κουβέντα!

Κάποιοι το κάνουν και είναι άσχημο να μην συμβαδίζει η ηλικία τους με την ωριμότητα.

Ναι,τον θαύμασα!

Και αν τον ξανασυναντήσω στην στάση του λεωφορείου,θα χαρώ να τον χαιρετίσω.

Κέρδισε τον σεβασμό και την εκτίμησή μου, αυτός ο άγνωστος κύριος.

Γιατί Κύριο σε κάνουν τα λόγια και οι πράξεις σου και όχι τα ακριβά κουστούμια!

Και ο συγκεκριμένος,είναι ένας ευγενικός μα άγνωστος Κύριος.